The Armenian Propaganda in the United States and
Ambassador Ahmet Rüstem Bey
This paper gives us information on the attempts made by the Turkish Ambassador Ahmet Rüstem Bey to prevent the Armenian propaganda against the Ottoman Empire in the US.
In 1914 Ahmet Rüstem Bey was nominated as Ambassador to Washington, where he started his duty on the 24th of June with the presentation of his confidence letter to the US President Woodrow Wilson. He was the first Ottoman Ambassador in Washington.
Only four days later Archduke Ferdinand of Austro-Hungary was assassinated in Sarajevo and WWI started. In the summer of 1914 the US and Turkey were still outside the war. As soon as Ahmet Rüstem Bey took the office he had two shocking news.
The first one was that Britain refused to submit the two Ottoman arships, which were built in Britain for the Ottomans, despite the fact that they were paid fully.
The second shock came from the United States. Ambassador Ahmet Rüstem Bey got to know that the US navy was about to sell the two warships, ‘Idaho’ and ‘Mississippi’ to Greece. The Turkish Ambassador immediately acted to prevent this sale and he even reached President Wilson to express his concern. Ambassador Ahmet Rüstem Bey stated that the sale of the warships to Greece would instigate Greek aggression against Turkey and damage the peace.
Nevertheless, he could not manage to stop the US to sell the two warships to Greece. President Wilson claimed that Greece would not use the ships for war. At the end, the US Senate voted in favour of sale and President Wilson approved it.
Ahmet Rüstem Bey was shocked by the campaign in the US press demanding the humanitarian intervention of the US navy in Turkey to protect the Armenians. Ahmet Rüstem Bey realized that Britain and France were in behind the campaign. They tried to gain the US public support for the involvement of the US in the First World War. Ahmet Rüstem Bey successfully struggled against this campaign by using the same tools: he wrote articles and gave interviews.
In an interview to the Evening Star, dated 8th of September in 1914, he stated that Britain and France spread that Armenians were murdered, which is completely untrue, in order to get public support in the US. He accepted that in the past some Armenians had rebelled against the Ottoman Empire and they were suppressed in a way any nation would do. He also asked what the US would do if a community in the US collaborated with its enemy. He criticized the French and British activities in Algeria and India. Ahmet Rüstem Bey also mentioned ‘Water Cure’, a kind of torture used by the US against natives in the Philippines and lynches in the US.
President Wilson, who didn’t do anything to end the anti-Turkish campaign, which was intending to damage the reputation of the Ottoman Empire among the Americans, got extremely angry when he read Rüstem Bey’s interview. President Wilson first wanted to declare the ambassador persona non grata, even Wilson thought to break diplomatic relations with the Ottoman State.
However, Bryan, Secretary of State and Robert Lansing, his deputy, calmed down the President and persuaded him not to do so. For Bryan and Lancing, such a problem with the Ottomans when the Great War erupted in Europe would damage the American interests.
On the 11th of September, the US Secretary of State asked officially Ahmet Rüstem Bey whether the words published in the newspaper were the correct interpretation of his interview or not. Ahmet Rüstem Bey sent a memorandum on the 12th of September in which he stated ‘the interview published in Evening Star had expressed my own ideas. I am aware of that this may seem as an unusual way to explain personal ideas for an ambassador. However, the propaganda campaign in the press against the Turkish and the American interests is not usual. Turkey has been exposed to the systematic attacks from the US press…
Turkey in these campaigns has been shown as the only responsible for all the problems. Although the similar problems and radicalism had been seen in many countries, all this is being used consciously against Turkey. As a result of these campaigns Turkish race was named as “unspeakable”… It might be true that I did not fully obey the diplomatic rules. Yet, I believe that the situation we are confronted with is not usual and this does not only tolerate such an attitude but also legitimates an extreme reaction. I think I did my duties towards Turkey, USA and to all humanity.
’The Turkish ambassador’s response did not conceive the Americans, but even increased the tension. After the official corresponding and consultation, the American authorities asked the ambassador to apologise. If Ahmet Rüstem Bey would have apologised from President Wilson he would have stayed in Washington, and the friendly relations between Turkey and the USA would have continue as usual.
Yet the Turkish ambassador refused to apologise and he informed Sait Halim Pasha, Ottoman Prime Minister, that he would leave the USA. He also wrote another memorandum to the US Secretary of State and stated that he is not in a position to apologise. His Washington duty as ambassador lasted only three and half months and Ahmet Rüstem Bey left the USA on the 9th of October in 1914.
In other words, the Armenian propaganda ended an ambassador’s carrier.
After the Ottomans entered the war the Armenian propaganda dramatically increased and then Morgenthau, the American Ambassador to Istanbul, also joined the Armenian anti-Ottoman propaganda campaign.
Retired Ambassador, Dr. Bilal N. Simsir
(and Historian) - Armenian Studies, Issue 2, June-July-August 2001
....
THE WORLD WAR AND THE TURCO-ARMENIAN QUESTION
BY
AHMED RUSTEM BEY
Formerly Turkish Ambassador in Washington,1918
In writing this book intended to defend turkey against the Western public opinion concerning the Turco-Armenian question, I have only given way to my grateful feelings towards the country where I was born and which made me, in my turn, the object of her benevolence. These feelings expressed themselves by acts of indubitable loyalty and there is they reason why I fought twice in duel to maintain her honor and served her as a volunteer during the Turco-Greek War.
It is after having ended my career and assured a long time ago of the kind feelings of the Ottoman Government and of my Turkish fellowmen’s that I publish this work under my name. Thereby I mean to say that I am only obeying my love towards the country. As to the degree of conviction with which I put my pen to her service in this discussion, where the question is to prove that Turkey is not so guilty as report goes and in which passions are roused to the utmost is sufficiently fixed by my signing this defense in which I speak the plain truth to the Armenian committees and the Entente.
AHMED RUSTEM
-Treatment of the non-Moslem in the Ottoman Empire.
-Treatment of Armenians in the Ottoman Empire.
-Attitude of Armenians Up to the Time of the Last Turco-Russian War.
-Attitude of Armenians After the Russian-Turkish War.
-Massacres of 1895-1896.
-Attitude of Armenians After the Revolution of 1908.
-The Adana Conflict.
-Extension of the Committees’ Program.
-Attitude of the Dachnak During the Balkanic War.
-Opposition Raised by Armenian Committees Against the Empire’s Ottomanization.
-The Committees’ Opposition Against the Plan of Administrative
Reforms Prepared by the Porte with Respect to Eastern Anatolia Provinces.
-After the Outbreak of the European War.
Fourth and Last Phase of the Turkish-Armenian Question.
-Attitude of Armenians During General Mobilization.
-Armenian Action After Turkey Joined in the War.
-Warning to Armenians at the Outset of the War.
-The Government’s Defensive Measures.
-Sufferings of Armenians.
-The Turkish Reaction Was Not More Violent or Cruel
Than It Would Have Been in Any Other Country.
-Masses of Evidence Against the Armenians.
-Conclusion.
-DOCUMENTS
_____________
Ermeni Meselesi Üzerine – Kemal ATATÜRK
- “Merkezi Erivan olan Ermeni Cumhuriyeti’ne karşı dostça olmayan hiçbir niyetimiz yoktur (…) Bununla beraber, hakikat olan şu kadarını biliyoruz ki, bu yeni devletteki Ermeniler, Ermeni müfreze kumandanının emirleriyle, Müslüman unsuru imha etmek üzere faaliyette bulunuyorlar. İngilizler, bu hareketlerin cereyanı esnasında, bir yandan Ermenilerin Müslümanlara karşı tutumlarını teşvik ettiler, hatta onları bu konuda kışkırttılar; diğer yandan Ermenilerin tecavüzlerini bize sayıp döktüler ve bunları tahammül edilemez hareketler olarak nitelediler ve bu komşu devlete saldırarak misillemede bulunmaya bizi zorladılar. Fakat biz hakikatin kendini göstereceğinden emin olarak Ermeni tahriklerine tahammül ettik.”
(General Harbord’a verilen muhtıra, 24 Eylül 1919, Atatürk’ün Bütün Eserleri (ATABE), Kaynak Yayınları, cilt 4,s. 106-113)
- “Ermeni Patriği Zevan Efendi, geçenlerde Teologos gazetesinde yayımladığı bir mektubunda, birçok Ermeni ailelerinin, son milli harekattan korkarak Erzincan, Erzurum, Samsun, İzmit ve Adapazarı gibi Anadolu havalisinden göç etmekte olduklarını öne sürüyor ve bu şekilde milletin sırf milli haklarını müdafaa emeliyle
vücuda getirdiği birliği, bir Ermeni veya gayri Müslim unsurlar aleyhtarlığıyla şaibedar etmek istiyor. Bunun için, hakikati bu kere ayrıca açıklamaya mecburiyet görülmüştür.
(…) birkaç zengin aile, kendilerince emin gördükleri bir tarafa hanelerini nakletmişler ise de, bu da, Mütarekeden beri Adana ve havalisinde ve bağımsız Ermenistan’daki çoğunluğu temin için, Ermeni komiteleri ile bizzat Patrikhanenin teşviklerine kapılan ailelerdir.”
(Ermeni Patriği Zaven Ef endi’nin mektubu üzerine gazetelerde yayımlanan açıklama, 21 Ekim 1919, ATABE, c.11, s.352)
Bazı Türkler vatanlarını kabahatli gösteriyor
- “Tekrar ediyorum, aleyhimizde öne sürülen görüşler yanlıştır. Bu hususu yalnız Batı’ya değil, hatta vatandaşlarımıza da ehemmiyetli bir surette ihtar etmek lüzumunu hissediyorum. Çünkü milletin tarihini okumamış veya milli histen mahrum kalmış olması lazım gelen bazı şahıslar, yabancıların aleyhimizde öne sürdükleri ithamları reddetmedikten başka, vatanlarını, milletlerini kabahatli göstermekten çekinmiyorlar.”
(Ankara’da eşraf ve ileri gelenlerle konuşma, 27 Aralık 1919, ATABE, c. 6, s. 28-29)
Fransızlar sözlerini tutmadı
- “Maraş (ta) (…) Ermenileri geri çekerek, İslamlar aleyhindeki zulme nihayet vereceklerini söyleyen Fransızların bu defa birlikte İslam halkı katliam eyledikleri son derece dikkate değerdir.”
(Harbiye Nazırı Cemal Paşa Hazretleri’ne, 11 Ocak 1920, ATABE, c. 6, s. 128)
Vahşetin sorumlusu Ermeniler ve onların tahrikçileridir
- Güney işgal bölgelerindeki Fransız kuvvetleri tarafından silahlandırılan Ermeniler, Fransa himayesinden cüret alarak bulundukları mahallelerdeki İslamlara musallat olmakta ve intikam fikriyle her tarafta merhametsiz bir şekilde katil ve imha siyaseti yoluna gitmektedirler. Maraş feci hadisesi bu sebepten ortaya çıkmış(tır) (…) Tarihte emsali görülmemiş olan bu vahşetin faili Ermeniler olup, Ermenilerin intikam fikri ve
tecavüzleri neticesi meydana gelmiş bazı vakalar var ise, bunun mesuliyeti milletimize değil bizzat Ermeni milletine ve onun tahrikçilerine ait olmak lazım gelir.”
(Harbiye Nazırı Fevzi Paşa ile haberleşme, 20 Şubat 1920, ATABE, c. 6, s. 359-360)
Ermenilerin tecavüz ve katliamlarına işgal kuvvetleri kumandanları ses çıkartmadı
- “Avrupa’da zararlı cereyanlar yaratmayı menfaatları icabından görenler tarafından Anadolu’da yeniden yirmi bin Ermeni’nin katlolunduğu hakkında pek iğrenç ve katiyen hakikate aykırı haberler uyduruldu.
(…) Maraş, Urfa havalisindeki çarpışmalar (…) Kilikya ve civarına hariçten getirilen ve yerli ahaliden silahlandırılan Ermeni erlerinin, katiyen tahammül edilmez tecavüzleri ve işgal kuvvetlerinin sebepsiz yere devamlı olarak işgal alanını genişletmesi ve bilhassa işgal kuvvetleri kumandanlarının, haris Ermeni erlerinin İslam ahali aleyhinde tatbik eyledikleri tecavüzlere ve yolsuzluklara hoşgörü göstermesi neticesinde, mahalli
ahalinin galeyanıyla bilmukabele vuku bulan çarpışmaların tabii neticesidir.”
(Dersaadet’te İtilaf Temsilcilerine Amiral Bristol Cenapları’na, 7 Mart 1920, ATABE, c. 7, s. 66-67)
İddialar kesinlikle doğru değildir
- “S. (Soru) Son zamanlarda Türklerin Ermenilere katliam yaptıkları hakkında yayımlanan ithamlar doğru mudur?
C. (Cevap) Türkler tarafından Ermeniler aleyhinde kıtal yapıldığı hakkındaki son rivayetler ve duyurular bir takım yalanlardan ve uydurmalardan ibarettir. Bunların katiyen doğru olmadığına emniyet edebilirsiniz. Bu hakikatin belgelenmesi için tarafsız heyetlerin memleketimizde tam bir serbesti ile soruşturma icra eylemelerini memnuniyetle kabul ederiz.”
(ABD’li istihbaratçı Teğmen Robert S. Dunn ile görüşme, ATABE, c. 10, s. 288-291)
Dünya kamuoyu ikiyüzlü davranıyor
- “Harbi Umumi esnasında yapıldığı mütemadiyen ağızlarda dolaşan Ermeni katliam ve tehciri hakkındaki hükümetinizin resmi görüşü nedir?
(…) Rus ordusu 1915’te bize karşı büyük taarruzunu başlattığı bir sırada o zaman Çarlığın hizmetinde bulunan Taşnak Ermeni komitesi, askeri birliklerimizin gerisinde bulunan Ermeni ahalisini isyan ettirmişti. (…)
İkmal ve yaralı konvoylarımız acımasız şekilde katlediliyor, gerimizdeki köprüler ve yollar tahrip ediliyor ve Türk köylerinde terör hüküm sürdürülüyordu.
(…) İngiltere’nin barış zamanında ve harp sahasından uzak olarak İrlanda’ya reva gördüğü muameleye hemen hemen kayıtsız bir şekilde bakan dünya kamuoyu, Ermeni ahalinin tehciri hususunda almaya mecbur kaldığımız karar için bize karşı haklı bir ithamda bulunamaz. Bize karşı yapılmış olan iftiraların aksine, tehcir edilmiş olanlar hayattadır ve bunların çoğu, şayet İtilaf devletleri bizi tekrar harp etmeye zorlamasa idi, evlerine dönmüş olurlardı.”
(Amerikalı Gazeteci Streit ile mülakat, 26 Şubat 1921, ATABE, c. 11, s. 61-63)
Bu mesele Kars Antlaşması ile çözüldü
- “Ermeni meselesi denilen ve Ermeni milletinin hakiki menfaatlerından ziyade cihan kapitalistlerinin iktisadi menfaatlerına göre halledilmek istenilen mesele, Kars Antlaşması’yla, en doğru hal suretini buldu (Alkışlar)”
(1 Mart 1922’de Meclisi açış konuşmasından, ATABE, c. 12, s. 285)
____________________________
